Mal tive tempo de recuperar o fôlego antes de o Rick me ter preso nos lençóis, o meu rabo esticado, o meu buraco a tremer em antecipação. Quando aquela grossa carne de paizão finalmente me abriu, quase a perdi. Ele sabe do que preciso, profundo, duro, implacável. E ele dá-mo até eu ficar ensopado, a agarrar os lençóis, a implorar por cada centímetro. E quando ele reivindica o meu buraco, enchendo-o profundamente e estendendo-me com um último rosnado no ouvido, eu sei que sou o seu agora marcado, destruído, e feito para tomar cada gota.